Medycyna naturalna w skrócie – metody leczenia
Podejście medycyny konwencjonalnej (tabletki, operacje itp.) jest dosyć szeroko znane więc nie będę jej tu opisywał. Postaram się opisać działanie poszczególnych metod medycyny naturalnej.
Medycyna chińska – akupunktura, akupresura
Podejście medycyny chińskiej zakłada, że w ciele istnieją kanały energetyczne, którymi przepływa energia. Każdy narząd ma swoją energię jin i jang. Równowaga tych energii jest stanem zdrowia. Każde zaburzenie przepływu energii lub za dużo/mało energii jin lub jang w danym organie jest traktowane jako choroba. Leczenie polega na doprowadzeniu stanu energetycznego organizmu do równowagi.
W TCM (tradycyjnej medycynie chińskiej) można wyróżnić kilka kolejnych etapów leczenia. Na początek jest to zmiana diety. Jeśli to nie skutkuje to stosuje się ziołoterapię, jeśli to nie skutkuje to stosuje się akupresurę i akupunkturę. Dosyć powszechnym błędem jest kojarzenie TCM z akupunkturą, która w rzeczywistości zajmuje jedynie ok. 30% rzeczywistych technik leczenia. Lekarz TCM, który zaczyna leczenie od akupunktury – proszę wybaczyć stwierdzenie – nie jest dobrym lekarzem.
Akupunktura i akupresura polega na przemieszczaniu energii z miejsca gdzie jest jej za dużo tam, gdzie jest jej za mało. Akupunktura nie jest w stanie dodać energii jeśli jest jej wszędzie za mało najpierw trzeba ją doprowadzić do organizmu odpowiednią dietą i ziołami.
Akupunktura wymaga dużej wiedzy i dokładności. Punkty akupunktury są średnicy od ok. 1 mm do (w stanie dużego pobudzenia) ok. 5 mm. Jeśli lekarz akupunktury wbija igły podczas kolejnych sesji w tym samym miejscu ale w punktach oddalonych od siebie o np. pół centymetra możemy zwrócić uwagę na to. Jeśli np. na ręce widzimy dwa ślady po ukłuciu (w tym samym miejscu) w odległości np. 7 czy 12 mm od siebie – na 90% jeden z nich nie był trafiony – zabieg był a) bezskuteczny b) szkodliwy – w zależności od miejsca na ciele.
Akupresura działa na poszczególne punkty na ciele nie poprzez wbijanie igieł lecz przez dotyk – ucisk (drapanie, szczypanie, skręcanie i inne). Lekarz akupresury – wybitny lekarz akupresury potrafi dotykiem wyczuć blokady energetyczne organizmu i leczyć je wstrzykując energię swojego organizmu dokładnie w zablokowane miejsce – odblokowując je. Jednak możliwe jest, że ten sposób leczenia jest dostępny jedynie mistrzom chińskim. Wymaga naprawdę wielu lat pracy.
Inne metody leczenia związane z medycyną chińską:
- odpowiednia dieta
- masaż ciała
- nastawianie kręgów
- moksę /polega na ogrzewaniu i przyżeganiu za pomocą cygar piołunowych miejsc akupunkturowych/
- bańki akupunkturowe
- leczenie psychiki człowieka, uczuć i emocji (ciało psychiczne)
Irydologia – diagnoza z tęczówki oka
W tęczówce oka można wydzielić obszary, które odzwierciedlają poszczególne narządy.
Diagnozowanie chorób za pomocą irydologii pozwala na:
- wykrywanie wrodzonych i nabytych skłonności do określonych schorzeń
- określenie stopnia zatrucia organizmu szkodliwymi wpływami środowiska zewnętrznego i produktami przemiany materii
- ocenę stanu układu nerwowego i jego wpływ na narządy wewnętrzne
- ocenę stanu układu odpornościowego
- wskazanie narządu lub układu, w którym toczy się proces chorobowy
- ustalenie odpowiedniej dla danej osoby diety i podanie wskazówek dotyczących trybu jej życia.
Badanie trwa kilkanaście minut, jest całkowicie bezbolesne i bezpieczne. Lekarz ogląda obie gałki oczne w lampie szczelinowej. Przyrząd ten powiększa i rozjaśnia tęczówki, dzięki czemu wszystkie zmiany na ich powierzchni są dobrze widoczne. Nowoczesne badanie irydologiczne może odbywać się za pomocą komputera. Od strony osoby badanej wygląda wszystko podobnie lecz obraz źrenicy jest rejestrowany przez kamerę i zapamiętywany przez komputer, co znacznie skraca niewygodę pacjenta (sam czas badania lecz nie czas postawienia diagnozy). Lekarz Irydolog stawia doagnozę na podstawie wydruku komputera, a nie bezpośrednio obserwując tęczówkę. Zastosowanie takiej metody pozwala na katalogowanie obrazów tęczówek z kolejnych badań i dokładniejsze określenie postępów w zdrowieniu.
świece Hopi
Zastosowanie:
- usuwanie nadmiaru wosku z uszu
- zaburzenia ostrości słuchu
- niedosłuch
- szumy uszne
- dzwonienie w uszach
- zapalenie zatok
- samoistne bóle głowy
- migreny szyjne
- nadmierna pobudliwość nerwowa
- nerwice narządowe tzw. wegetatywne
- rozładowanie stresu i wzmożonego napięcia mięśniowego
- działanie relaksujące i odprężające
- regulacja i usprawnieni krążenia energii życiowej
Przeciwwskazania:
- przy przebitej błonie bębenkowej
- przy wydzielinie z ucha (np. ropienie)
- przy reakcjach alergicznych
Osoba korzystająca z terapii kładzie się na boku. Po zapaleniu końca świecy terapeuta ostrożnie wsuwa drugi koniec świecy do ucha. Zabieg dla każdego ucha trwa ok. 10-15 minut. Zanieczyszczenia są usuwane z uszu przez komin tworzony przez świecę dzięki zwiększonemu wydzielaniu pobudzonemu przez ciepło i ruch powietrza. Te które nie zostały wypchnięte na zewnątrz oraz produkty uboczne powstałe przy spalaniu świecy (żółto-biały proszek osadzający się u podstawy świecy) usuwa się delikatnie po wyjęciu świecy. Cięższe lub głębiej umiejscowione zanieczyszczenia wydostają się później, często jeszcze następnego dnia. W czasie zabiegu pacjent słyszy strzelanie bąbelków powietrza uwalnianych z wosku pszczelego.
Zabieg wykonuje się dla obu uszu, kolejno. Cykl leczniczy obejmuje ok. 5-7 codziennych zabiegów lecz może być zmieniany w zależności od pacjenta.
Przed zapakowaniem koniec świecy jest zanurzany w spirytusie celem zwiększenia higieny.
Reiki
Oryginalnym celem leczniczego systemu Usui Reiki jest uzdrowienie całej osoby (ciała, umysłu i ducha). Założyciel, Mikao Gyoho Usui wyraźnie zaznaczył w swoich rękopisach dotyczących Reiki, że jest to system leczenia chorych i potrzebujących oraz, że powinnością inicjowanych praktykantów jest zarówno uzdrawianie siebie jak i leczenie swoich najbliższych poprzez robienie sesji Reiki członkom własnej rodziny oraz przyjaciołom. (…) Jest to metoda uzdrawiania bioenergią spływającą naturalnie w formie skoncentrowanej mocy duchowej poprzez umysł, oddech, spojrzenie, mowę (słowo) i ręce (dotyk) uzdrowiciela. System jest znany jako stara sztuka uzdrawiania pranicznego (od prana – energia życia i zdrowia) lub leczeniem duchowym poprzez nakładanie rąk, a także jako leczniczy Chi-Kung. (…)
W systemie Usui Reiki uzdrawiająca energia jest przekazywana przez nałożenie rąk własnemu ciału albo innemu organizmowi w stanie naturalnej koncentracji. Im większe skupienie, odprężenie i wyciszenie, tym potężniejszym staje się przepływ strumienia Ki. Reiki stymuluje procesy samouzdrawiania, wzmacnia ciało i ducha, likwiduje blokady, oczyszcza z toksyn i zanieczyszczeń doprowadzając cały organizm do pełnej harmonii psychofizycznej i duchowej. Reiki doprowadza do równowagi ciało i umysł, działając skutecznie na wszystkich płaszczyznach: cielesnej, emocjonalnej i duchowej. Udzielający Ki (żywotności) jest przekaźnikiem (transmiterem) wszechobecnej energii duchowej, która przenika wszystko i jest wszechobecna, a to oznacza, że nie zostaje mu odebrane nic z jego osobistej siły życiowej. Wręcz przeciwnie niż w przypadku bioterapeutów samouków, udzielający Reiki jest równocześnie ze swoim działaniem wzmacniany, ożywiany i na wszelkie sposoby wzbogacany w energię życiową.
Na podstawie: http://www.zielarnia.pl
Zastosowanie: leczenie
Przeciwwskazania: właściwie brak
Bańki lekarskie
Leczenie za pomocą stawiania baniek to jedna z naturalnych metod leczniczych, którymi posługują się ludzie się od najdawniejszych czasów. Pomocna jest przede wszystkim w leczeniu schorzeń układu oddechowego jednak bańki skuteczne są także w chorobach układu kostno-stawowego, zespołach rwy ramiennej i kulszowej, nerwicach, chorobach narządów wewnętrznych jamy brzusznej i układu moczowo-płciowego. Terapia bańkami ma wpływ na cały organizm, poprawiając krążenie krwi i usprawniając system odpornościowy.
W niejednej domowej apteczce do dziś można znaleźć komplet baniek różnego kształtu i wielkości. W zależności od planowanego zastosowania bańki bywają różne, od mniejszych o średnicy od 5 centymetrów aż do olbrzymiej o prawie półlitrowej pojemności i dziesięciocentymetrowej średnicy bańki chińskiej. Najczęściej używane są bańki wykonane z grubego, nietłukącego się szkła z wygładzonymi brzegami. W porównaniu z wykonanymi z innych materiałów, szklane bańki mają tę zaletę, że umożliwiają wzrokową kontrolę miejsca do którego bańka jest przyssana. Kształt baniek jest najczęściej kulisty, choć spotyka się też bańki gumowe, plastyczne, o nieco bardziej spłaszczonym kształcie podobnym do grzyba.
Ludowe porzekadło niegdyś mówiło, że bańki wyciągają złą krew lub wyciągają z ciała chorobę. Tymczasem naukowe wyjaśnienie zasady działania baniek jest nieco inne.
Zabieg polega na wytworzeniu w bańce podciśnienia, które doprowadza do wciągnięcia skóry i tkanki podskórnej do wnętrza bańki. Następujące wtedy podrażnienie receptorów nerwowych doprowadza na zasadzie odruchu do poprawy czynności narządu związanego z odpowiednią strefą skóry. Oprócz działania odruchowego bańki wywołują tzw. odczyn odpornościowy spowodowany wynaczynieniem niewielkiej ilości krwi do tkanki podskórnej. Wyssane przez podciśnienie składniki krwi są traktowane przez organizm jako ciało obce co powoduje stymulację naturalnych sił obronnych organizmu. Jest to tzw. autohemoterapia lub autoszczepionka. Ten aspekt działania baniek stanowi szczególnie korzystną alternatywę dla osób nadużywających antybiotyków lub z różnych względów nie mogących ich stosować.
Technika stawiania baniek
Bańki można przystawiać wielokrotnie – co najmniej kilka razy w ciągu tygodnia. Dobrze wykonany zabieg jest niebolesny (chociaż uczucie zasysania skóry może być nieprzyjemne) i dobrze znoszą go nawet małe dzieci. Technika wykonania zabiegu nie jest trudna, chociaż wymaga pewnej wprawy. W ramach przygotowań należy bańki umyć wodą z mydłem a następnie przetrzeć spirytusem i lekko natłuścić np. wazeliną ich dolną część (czyli tę która będzie w kontakcie z powierzchnią ciała). trzeba również przygotować lampkę spirytusową, niewielką ilość spirytusu w małym naczyniu i kilka pałeczek lub drutów z nawiniętymi wacikami.
Na początku należy ustalić miejsce postawienia bańki. W zależności od celu zabiegu wybieramy przednią lub tylną powierzchnię klatki piersiowej (zapalenie oskrzeli i płuc, astma), okolicę lędźwiową lub krzyżową (bóle zwyrodnieniowe kręgosłupa, rwa kulszowa) lub inne okolice przykręgosłupowe (zespoły bólowe kręgosłupa, neuralgie, nerwice narządowe). Miejsce takie powinno być w miarę możliwości bez nierówności i występów kostnych, dobrze umięśnione i z podściółką tłuszczową, co ułatwia trzymanie się bańki.
Nie powinno się przystawiać baniek w okolicy serca, dużych naczyń krwionośnych, na twarzy i sutkach, a także w okolicach zmian skórnych (brodawek, pęcherzy itp.).
Wybrane miejsce należy umyć i posmarować niewielką ilością środka natłuszczającego np. oliwki dla dzieci. W przypadku leczenia neuralgii lub zespołów bólowych można też użyć maści zawierającej w składzie środek przeciwzapalny. Natłuszczenie skóry ułatwi łagodne wciągnięcie tkanek do wnetrza bańki. Stawianie baniek zaczynamy trzymając bańkę w lewej ręce a w prawej patyczek lub drut z zapalonym wacikiem umoczonym poprzednio w spirytusie. Płonący wacik wprowadzamy do wnętrza bańki na ok. 3 sekundy. Operacja ta powinna przebiegać w niewielkiej odległości od skóry, ale nie mniejszej niż ok. 5 cm ze względu na możliwość oparzenia. Następnie wycofujemy szybkim ruchem płonący wacik z wnętrza bańki i jednocześnie przykładamy ją do zaplanowanego miejsca. W tym momencie powinno nastąpić zassanie tkanek do wnętrza bańki. Podobnie postępujemy z następnymi, uprzednio przygotowanymi bańkami. Po krótkim czasie barwa wciągniętej skóry zmienia się na różowe, pąsowe lub ciemnoczerwone w wyniku przekrwienia. Kiedy wszystkie bańki już dobrze trzymają okrywamy dokładnie chorego ciepłym pledem i zostawiamy w spokoju na ok. 15 minut. Po tym czasie odklejamy banki pojedynczo, delikatnie je odchylając w jedną stronę i przyciskając skórę z drugiej strony w celu wpuszczenia powietrza.
Czas oraz ilość zabiegów zależy oczywiście od rodzaju schorzenia i tolerancji zabiegów przez pacjenta, najczęściej zabiegi powtarzamy przez kilka dni codziennie lub co drugi dzień. O dobrze wykonanym zabiegu świadczy okrągły, ciemnoczerwony placek w miejscu po odklejonej bańce. Takie zabarwienie skóry może utrzymywać się przez kilka dni, stopniowo zanikając.
Zazwyczaj stawia się jednorazowo od 6 do 30 baniek, w zależności od budowy ciała, wieku i stanu ogólnego pacjenta. Po zabiegu pacjent powinien odpocząć – najlepiej poleżeć jakiś czas, unikając przygniatania miejsc po właśnie odklejonych bańkach.
Znane są również bańki cięte, które polegają na uprzednim nacięciu skóry przed postawieniem bańki do której wnętrza zostaje wessana pewna ilość krwi – metoda ta jest stosowana np. w Chinach w przypadkach zapalenia oskrzeli. Bańkę można także wykorzystać jako wspaniały instrument do masażu, a właściwie do wykonania zabiegu, będącego jego modyfikacją. Mowa tu technice tak zwanej Chińskiej Bańki Pełzającej, która polega na przyssaniu bańki znacznie większej niż zwykła, a następnie stopniowym jej przemieszczaniu (przeciąganiu) po skórze odpowiednich fragmentów ciała.
Ta technika jest szczególnie skuteczna w przypadkach rwy kulszowej a także innych zespołach bólowych kręgosłupa i bólach mięśni. Wykorzystuje ją się również jako metodę ułatwiającą wchłanianie przez skórę maści i kremów w skład których wchodzą substancje lecznicze. Istnieją również techniki łączenia baniek i akupunktury, kiedy to do wnętrza dużej bańki zasysany jest fragment skóry z wprowadzoną uprzednio specjalną igłą.
Na podstawie: http://www.poradnia.pl/podstrony/czytelnia/banki.html
 |
|
 |
 |
Wkrótce:
Ziołolecznictwo
Bioenergoterapeuta
Radiestezja
Wpis został przeczytany 3904 razy 🙂